<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 8 Төгсгөл.

Өнөөдөр 5н сарын 13ны өдөр

Бүх юм ил болсон. Аллагын эзэн, алуурчин, Төөгөөг хорвоогоос холдуулж чадсан тэр хүн хэн бэ гэдгийг бүгд мэдсэн. Энэ тухай олон зүйл нуршихын оронд өглөөхөн уншсан сонингийн нийтлэлээс дурдая.

4р сарын 24ний шөнө Баярсайханы Төгөлдөр золгүйгээр хүнд алуулсан, гэмт этгээд олдсон. Их хэмжээний бэртэл авч, хамгийн сүүлд нь маш том хүнд модоор толгой тушаа газар нь цохиж хороосон. Зодоон гарсан газар дах гэрчийн этгээдийн мэдээллэсний дагуу сэжиглэж байсан хүнээ гэмт хэрэгтэн гэдгийг нотолж чаджээ. Хэдийгээр хийсэн хэргээ хүлээхгүй байгаа ч гэсэн аллага үйлдсэн нь талийгаач Төгөлдөрийн цамцан дээрх цусны толбо зэргээс нь түүнийг мөн гэдгийг мөн батлаж чадсан. Нөхөр Жавхлан нь талийгаач Төгөлдөрийн сурдаг сургуулийн дээд ангийнх бөгөөд зодоон үүссэн шалтгаан нь охинтой холбоотой гэнэ...
Талийгаачийн гэр бүлийнхэнд эмгэнэл илэрхийлье....

Сонинд бичсэн нийтлэл ерөнхийдөө иймэрхүү байсан санагдаж байна. Энэ тухай өглөөний сонингоос ээж уншчихаад танай ангийн хүүхэд мөн үү гэж асуугаад надад өгөхөд нь би сандран авч уншсан. Хэргийн зангилаа тайлагдсан, хэн гэдгийг мэдсэн, гэхдээ энэ тухай сургууль дээр очоод л Жавхлан гэгч хэн болохыг мэдсэн юм. Чимгээгийн найз залуу. Яагаад тийм зүйл хийснийг би мэдэхгүй ч, миний таамаглаж байгаагаар Чимгээг Төгөлдөртэй хардсан юм болов уу, үнэндээ яг ямар шалтгаан гэдгийг сайн мэдэхгүй өнгөрсөн, энэ тухай надад ярьж өгөх хүн ангид байхгүй. Гэхдээ тэр хамаагүй ээ, хамгийн гол нь Төөгөөгийн маань сүнс тэнгэрт амгалан нойрсож чадахаар боллоо. Уучлаарай, дэргэд чинь байж хамгаалж чадаагүйд, сэтгэлийг чинь эртхэн ойлгож чадаагүйд, хариу хэлэлгүй хүлээлгэсэнд, намайг бүх зүйлд уучлаарай Төөгөө.

Өнөөдөр ангид нам жим, бүгд л нэгийг ярилцана, Чимгээ хичээлдээ ирээгүй байсан. Яагаад ч юм түүнийг маш их өрөвдөх шиг. Алтан загас ч бас бусдын адил цонхийсон царайтай байсан ч намайг дахиж энэ ангийнхан зовоохгүй гэхэд санаа нь амраа юм болов уу, цаанаа л баяртай харагдаж байсан. Нээрээ түүний жинхэнэ нэрийг Энхмөнх гэдэг. Хичээл тараад надтай хамт манайх руу явж, намайг хүргэж өгсөн. Замдаа надад зөндөө юм ярьж өгсөн ч миний толгойноос Төөгөөгийн тухайх бодол салахгүй байсан юм, үнэндээ түүний юу ярьсныг санахгүй байна. Гэхдээ цаг хугацаа улиран өнгөрөхөд энэ бүхэн мартагдаж, хэзээ нэг өдөр зүүдэлж байсан зүүд шиг бүдэг бадаг үлдэх байх гэж бодох хэдий ч, ийм тод зүүд мартагддаг эсэхд эргэлзэх. Ямартай ч Төөгөө миний өнгөрсөн амьдралын дурсамжинд маш зузаан, чухал түүхийн хуудас хэвээр үлдэнэ. Яг өнөөдрөөс би дахиж тэмдэглэл хөтлөхгүй ээ, энэ дэвтэр, энд бичсэн бүхэн Төөгөөтэй хамт миний дурсамжинд л үлдэж, шинээр ирэх өглөөг инээмсэглэлээр угтаж сурахын тулд хичээх болно. Ингээд дэвтэр минь, Төөгөө, өнгөрсөн хэдэн өдрүүд минь бүгд баяртай.


...........................................................


Саарал хавтастай дэвтэр дээр бичигдсэн бичмэлүүд дуусч, цаашаа үргэлжлэх хуудаснууд цагаан өнгөтэй, бичиг бичихийг хүлээх мэт горьдонгуй харна. Гэхдээ дэвтрийг зөөлхөн хаав. Энэ бүгдийг уншиж дуусаад түүний бодолд тэр өдөр болсон бүхэн нэг нэгээрээ орж ирэв.

“Цус нөжиндөө хутгалдан, бараг л алхаж чадахаа больтлоо зодуулчихаад мөлхөх шахуу түүнийг явж байхад хамгийн түрүүнд харагдсан зүйл бол хажууханд байсан том мод. Хайртай охиныг нь түүнийг хэзээ ч хайрлахгүй болгож байгаа энэ залууг яг одоо л ингээд зүйл дуусгачихвал чамд боломж байгаа гэсэн бодол зурс хийн орж ирэв. Бүх зүйл яг нүд ирмэхийн зуурд л өнгөрсөн, хамаг хүчээрээ нэг цохисон, тэгээд модоо хаяаад зугтсан, нэг мэдэхэд гэрийн үүдэндээ ирэн амьсгаагаа даран зогсож байлаа. Тэр өөрийгөө солиотой новш гэдгээ мэднэ, гэхдээ үүнийгээ амьдрал дээр нууж чаддаг ч, гэнэт орж ирсэн бодлоо биелүүлж чадсандаа, хэнд ч баригдалгүй зугтаж чадсандаа цээж нь дүүрч нэг л мэдэхэд ганцаараа чанга чанга инээн шатаар дээш өгсөж байсан. Энэ миний буруу биш, чиний л буруу, хэн чамайг миний замд хөндөлс гэсэн юм. Хохь чинь... “ гэх бодлууд, яг л тэр үед буцаад очсон мэт сэтгэл тэнэгэр, дэндүү их баярлан, яг л солиорчихсон хүн шиг нүд нь тогтохгүй эргэлдэн ам нь мушилзан зогсоно. “Миний хайртаа, маргааш чи хүүхдээ цэцэрлэгт нь хүргэж өгөөрэй, би эрт амжуулах ажилтай” гэж Мөөжийгийн орилох дуунаар Энхмөнх Төөгөөг алж байсан тэр өдрийн бодлоосоо гэнэт цочин гарч ирэв. “Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэлийг” сэмээрхэн байсан байранд нь тавиад хайрт руугаа очин буйдан налан суухдаа юу ч болоогүй мэт хүүхдээ өргөн авч эрхлүүлэв.
Цонхон дээр цагаан цас ширхэг ширхэгээр будрана, цагаан тагтаа цонх налан тэднийг ширтэнэ...

<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 7 Цагаан тагтаа, баримт...

Өнөөдөр 5н сарын хэдэн ч билээ..

Идэж дуусгаагүй хоол ширээн дээр анхаарал шаардан над руу харна, өлсөхгүй байна, чамайг идэхгүй. Бодож дуусгаагүй тоо дэвтэр дээр ухаан шаардан хүлээнэ, хүсэхгүй байна, чамайг бодохгүй. Ээж дүү 2 үхлийн киногоо үзэн том өрөөний буйдан дээр шигдэцгээн, энэ гэрт намайг байдаг гэдгийг огт мартсан мэт, сая хажуугаар нь өнгөрөхдөө анзаарахад нүдэндээ нулимс цийлэгнүүлцгээсэн байх юм. Хайран нулимс, ийм юманд үрэх ямар шаардлага байна, хайран нулимс гэснээс миний хайран нулимснууд ч бас тэр тамын анги дотор үрэгдсэн л дээ.

Дурлалаас ургасан үхэл, аллага, асуултын хариу, алуурчин, энэ бүгдийг бичиж суухад гэнэт сонин бодол толгойд орж ирэх. Төөгөөгийн сүнс хажууд байгаа болов уу гэсэн бодол. Сүнс сүг сүүдэрт би итгэдэг юмаа, байдаг гэж боддог юм, одоо ч миний дэргэд Төөгөө зогсчихоод түүнийг алсан хүнийг чихэнд минь сэмээрхэн шивнэж байгаа ч юм билүү. Харамсалтай нь би сүнсний хэлээр ярьдаггүй болохоороо ойлгохгүй, үгүй ээ бүүр сонсохгүй байгаа ч юм билүү, энийг чи ч би ч хэн ч мэдэхгүй. Хүн үхээд тэр нэгэн сайхан газар очихоороо өөрийнхөө сайн байгаагаа мэдэгдэж цагаан тагтаа болон дэлхий дээр түр ирдэг гэж би боддог. Тэр цагаан тагтааг чи олж харвал тэнгэрт одогч тэр нэгэн чамд мэнд хүргэж байгаа тул баяртайгаар инээмсэглэн түүнд аз жаргал хүсэж дотроо бодох хэрэгтэй байх. Гэхдээ би Төөгөөг алга болсноос хойш нэг ч цагаан тагтаа олж харсангүй, тэр хаана байгаа юм бол, эсвэл надад гомдсондоо над дээр ирж мэнд хүргэхгүй байгаа юм болов уу. Төөгөө чи ганц удаа над дээр цагаан тагтаа болоод ир л дээ, сүүлчийн удаа ганц харахсан. Чамайг одоо би үзэн ядахаа больсоон, цаг явах бүрт дэндүү их өрөвдөөд,чамайг үзэн ядаж, чамд уурлаж бухимдаж байсан өөртөө дургүй хүрч байна. Хэрвээ чи үхээгүй бол... гэж байнга бодох болсон. Хэрвээ чи үхээгүй бол одоо бид 2 өнөөх явдаг замаараа гар гараа барин алхах байсан болов уу, хэрвээ чи цагаан тагтаа болохоор шийдэн тэнгэр рүү нисээгүй бол бид хоёр айлчлан ирж байгаа хаврын улирлын сэтгэл догдлом бүхнийг хамтдаа мэдрэн инээлдэн алхах байсан болов уу... Хэрвээ чи амьд л байсан бол бүх юм, бүх юм сайхан байх байсан юм болов уу.

Энэ нулимс ээж дүү хоёрын үзэж байгаа Солонгос киноных биш ээ, энэ надад тохиолдсон гунигтай үлгэрийн жаргалгүй төгсгөлийг уншсаны дараах нулимс, үлгэр үргэлж сайхан төгсдөг байтал миний үлгэр муухай төгсөөд байх юм. Эсвэл энэ төгсгөл биш л байх л даа. За нурших ч яахав дээ. Өнөөдөр юу болоод өнгөрөв гэдэг их сонин, сургуульдаа очоод сандал минь байрандаа, Алтан загасны найрсаг харц, тэр надад таалагдах болсон, энэ ангиас миний ганц найз, намайг ойлгодог ганц л хүн, гэхдээ нүднийх нь доорх хөхөрсөн байгааг хараад аргадаж, эсвэл тайтгаруулж ер нь юу хэлдэг юм бол, юу ч олдсонгүй, дуугүй л дотроо зовнин хажууд нь очиж суусан. Гэхдээ угийн л цоглог зангаараа юу ч болоогүй мэт надад хөгжилтэй зүйл ярьж өгч байлаа. Удалгүй түүний ярианы өнгө хувирч “Уучлаарай, би түүнийг тиймэрхүү юм ярихаар чамайг хэлж байна гэж өөрийн мэдэлгүй л бодчихсон, гэхдээ уул нь тэгээгүй гэдгийг сүүлд мэдсэн л дээ. Уучлаарай чамаас л уучлалт гуймаар байна” гэхэд нь би хэсэг гайхаад өнөөх хэргийн тухай ярьж байгааг мэдмэгцээ “Зүгээрдээ” гэсэн харцыг өгөөд зөөлхөн инээмсэглэж л амжсан. Би ер нь яагаад хүнтэй олигтой юм ярьчих авьяасгүй юм бол доо хөөрхий. Удалгүй хичээл эхлэж хүүхдүүд байраа эзлэцгээх үед яагаад ч юм миний санаанд Чимгээ ороод ирэв. Тэр намайг сүүлийн хэдэн өдөр гүтгэж доромжлохоо больчихсон байна шүү дээ, араас алхаж ирдэг түүний гутлын чимээ намайг чиглэхээ больчихож, ашгүй дээ ингээд ямартай ч тэр надаас залхсан бололтой, ашгүй дээ ашгүй.. Гэхдээ тэр Чимгээ байсан юм болов уу, тэр орой орилж хашгичсан охин Чимгээ юм болов уу. Үнэн гэж хэлэх баримт ч гэх юм уу нэг зүйлийг би хичээл тараад олж мэдсэн, олж мэдсэн ч гэж сонссон.

Сургуулиас гараад яагаад ч юм шууд гэрийн зүг гэлдрэлгүй, оронд нь замд байдаг цэцэрлэгээр дайран явахаар шийдсэн. Яг цэцэрлэгийн булан эргэхийн даваан дээр хоёр хүн маргалдаж байгааг би сонссон юм. Чаддагаараа хөдөлгөөнгүй хөшөөд чагнах л үлдсэн, уг нь хүний үгийг нууцаар сонсох муухай л даа, гэхдээ л.. Нэг залуу, нэг охин 2 маргалдаж байсан, охиных нь хоолой яах аргагүй л Чимгээгийнх мөн шиг санагдсан болохоор би баримт гэж бодоод байгаа юм. Тэр хоёрын маргалдаж байгаа зүйл нь нэгэн зодоон, залуу нь зодолдсон бололтой, охиноо хардсан, хүнтэй хамт байгааг хараад, тэгээд зодоон болсон, гэхдээ залуу уучлал гуйна, бүүр хоолой чичрэн уучлалт гуйхдаа хэлсэн яг нэг өгүүлбэрийг би бүрэн бүтнээр нь ямар ч алдаа мадаггүй сайн санаж байна. Харин энэ өгүүлбэрийг би ганцаараа сонсоогүй, сонсчихоод сандран арагшаа ухартал хэн нэгнийг мөргөөд золтой л цочоод орилчихын даваан дээр ам даран чимээгүй байх дохиог өгсөн тэр хүн өнөөх шинээр ирсэн сурагч, Төөгөөгийн найз байсан. Бид хоёрын дөрвөн чих зэрэг сонссон тэр өгүүлбэр: “Намайг битгий орхи л доо, би буруу юм хийснээ мэдэж байгаа ч, би түүнийг алаагүй гэдгээ мэдэж байна.”

<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 6 Тэр орой, би биш биз дээ...

Өнөөдөр 5н сарын 6ны өдөр.

Бүх болсон зүйлийг мартахад зориулагдсан өнгөрсөн 7 хоног. Гэртээ, гэрээс гаралгүй, өвчтэй гэж багшид хэлүүлэхийн тулд ээжээс үхэн хатан гуйн байж хичээлдээ явахгүй өнгөрөөсөн тэр дөрвөн хоног тэгэс ингэсгээд л дуусчихлаа. Төөгөөгийн гэрт очоод түүний зэрэглээ гэж хэлж болох хүнийг харснаас хойш дөрвөн хоног өнгөрсөн ч дөнгөж сая л болсон мэт ой дурсамжаас огт арчигдахгүй, яг л зурагдсан пянз шиг дахин дахин бодолд орж ирээд намайг зовооно. Тэр үнэхээр зэрэглээ байсан байх, хэрвээ тэр хаалгаар орсон бол яг замхраад алга болох тийм л зэрэглээ байсан байх гэж хичнээн бодсон ч үгүй гэсэн хариултыг чамд өгөе. Тэр хүн байсаан, хүнээр барахгүй бүүр бодит тэгээд зэрэглээ шиг ойртох бүрт холдон оддоггүй, харин ч ойртвол би очоод яг цээжинд нь тулан наалдахаар тийм л хүн. Гэхдээ алуулаад газарт цус нь дусалж байх ёстой тийм хүн биш, яг амьд хаанаас нь ч цус гараагүй, эв эрүүл сав саруул гэвч нүдэнд нь яг тэр хоёр бор нүдэнд нь маш том гунигийн цус хурсан тийм л нэгэн хүн байсан.

Хичээл хичээл хичээл сүүлийн хэдэн хоног ер нь би юу сурваа, юу үзчихвээ, шалгалт шүүлэг хаана байна аа. Харамсалтай нь шалгалтууд минь та бүхэнд зориулах анхаарал халамж миний зүгээс очихгүй л болов уу. Санаа зовж бодож тунгаах юм цаана чинь зөндөө байхад юун шалгалт байх билээ дээ. Өнөөдөр өглөө сэрүүлэг дуугарахаас өмнө сэрчихээд дуугарахыг нь хүлээн хэвтэж байв. Уламжлал ёсоор орилж эхлэхэд нь очиж унтраагаад босон, бодол болон суухдаа, дахиад нэг долоо, бүүр дахиад нэг, ер нь хичээлд явахаа болиод ажил хийгээд шууд л сургуулиас гарчих юмсан, юм бүхнээс зугтчих юмсан гэж бодох зуур, гэхдээ яаж?, хаанаас нь эхлэж? гэсэн асуултуудыг түм буман удаа өөртөө тавиад хариултыг ололгүй нэг л мэдэхнээ нойрмоглонгуй өөрийгөө толинд ширтэнгээ шүдээ угаан зогсох. Азгүй, арчаагүй Мөөжий өөрийгөө зоригжуулсаар ягаан цүнхээ дуртай дургүй үүрэн сургууль руу сажилахдаа өнөөдөр бүх юм зүгээр л, ямар ч адал явдалгүй, юу ч тохиолдохгүй, хүмүүс намайг тэнд байгааг огт анзааралгүй өнгөрөөсэй гэсээр яг л цагаан сараар зүг чигээ гаргахдаа залбиран “ум базар лалала” гээд уншдаг шиг амандаа дахин дахин тэр бүгдийг үглэсээр.. Маш удаан дуртай дургүй сажилсан болоод ч тэр үү эсвэл би их оройтож гэрээс гарсан уу ямартай ч тав арван минут хоцорч хичээлдээ ирсэн юмдаг.

Намайг яг орж ирэхэд багш ангид байхгүй байсан, багш байхгүй байсан болохоор хүүхдүүүд тэгж их шуугилдан, энд тэнд бөөн чимээ дэгдээдэг болсон юм болов уу эсвэл энэ өөр шалтгаантай юу гэж бодох зуур ангийн хойно хоёр хүүхэд зодолдож байгааг би удалгүй анзаарав. Охидын “больцгоогоочээ” гэж орилох зарим нэгэн хөвгүүдийн цус нь хөөрөн, нүдэнд нь цог асан зодооныг шимтэн үзэх, харин зарим нь салгах гэж голоор нь орох гэх мэт ёстой кино шиг л юм болж байх шиг. Би дөнгөж орж ирж байсан болохоор хэн хэнтэйгээ зодолдоод байгааг харж чадсангүй, харагдсан ч үгүй. Учир нь гол дүрүүдийг бучин авсан ангийн хүүхдүүд надад тийм боломж өгөхгүй байлаа. Би тэр үед яагаад ч юм баярлаад явчихаж билээ. Учир нь ийм зодоон боллоо гэхэд өнөөдөржингөө энэ зодоон сонины эхний нүүрний мэдээ байх болно, харин би биш. Тэгэхээр хэн ч намайг анзаарахгүй, би тайван амгалан өдрийг өнгөрөөх нь гэж хичнээн баярласан гээч. Гэхдээ тийм биш байсныг дуулгахад тун таагүй байна.

Яг надаас өмнөхөн орж ирсэн Хишигээ гэдэг охин юу болоод байгааг харчихаад нийлдэг хэд дээрээ очоод ярилцаж байхыг би сэмээрхэн сонсож амжив. “Хэн хэнтэйгээ яагаад зодолдоод байгаа юм бэ?” гэж милээн зовонгуй асуухад Солонго “Нөгөө шинээр ирсэн банди л олон юм ярьсан юм шиг байна лээ. Юу билээ дээ, танай ангиас найзынхаа үхэлд буруутай охиныг илчилсэн цагт явна ч гэсэн гэлүү, тэгсэн л Алтан загас босч ирээд л зодоон хийсэн гэх шиг болсон. Алтан загас өмөөрөх хүнээ ч олж ядаж дээ. Угаасаа л Мөөжий буруутай нь ойлгомжтой....” гэх мэтээр хэлж байхыг сонсоод газар сөхрөөд уначихмаар л санагдсан. Би хаалгаар хэн ч намайг анзаарч хараагүй байгаа дээр гараад явахаар хөдөлсөн ч багш өөдөөс ороод ирэхэд нь хөдөлгөөнгүй хөшиж орхичих нь тэр. Орж ирээд намайг нэг харснаа зодооныг харан чанга чанга орилиход хүүхдүүд сандарцгаан ширээ ширээ рүүгээ зүглэцгээж, үлдсэн хэд нь тэр хоёрыг салгаж чадав. Зодоон хийсэн хоёрыг самбарын өмнө гаргаж ирэх яг тэр үед л би нөгөө шинээр ирсэн зодоончийг тогтон ажиглавал, нөгөө хар саарал цамц, яг тэр Төөгөөгийн гэрийн хаалгыг онгойлгосон хүний хар саарал цамц, гэхдээ харц нь гунигтай ч гэлээ маш ширүүн хүйтэн, үзэн ядалт, уур хилэн шингэсэн харцтай тийм хүн зогсож байв. Тиймээ тэр Төөгөө биш байсан, би андуурсан байсан, тэр огтхон ч Төөгөө биш, гэхдээ маш адилхан, түүнтэй үнэхээр дэндүү адилхан тийм нэгэн банди байсан.

Өнөөдөр хичээлдээ ирснээр олж мэдсэн, миний тархинд эргэлдэн давтагдах бодлын пянзыг зогсоож өгсөн яг тэр агшин, маш ихээр тайвшрах шиг, бүрхсэн үүл замхраад ч явчих шиг санагдаж байсан юм. Гэхдээ яагаад тэр үхэлд буруутай охин гэж хэлсэн юм бол, тэр хүртэл намайг мэддэг гэж үү? Энэ ангийнхан түүнийг шилжиж ирэнгүүт л тэр тухай ярьсан гэж үү? Одоо намайг үзэн ядаж байгаа болов уу? гэх зэргийн асуултууд өнөө зогссон пянзыг дахиад ажилуулж эхлэх шиг. Алтан загас минь дээ, энэ ангид чи л ганцхан намайг гэх юм, гэхдээ ингэлээ гээд ямар ч нэмэргүй, чи л зовно, самбарын өмнө нүүр нүдгүй балбуулаад өнөөх том нүднийх нь доох нь талд маш том улайсан байхыг хараад дэндүү их өрөвдөв. Би гэтэл яаж ч чадахгүй, ядаж босоод түүний өмнөөс ганц үг дуугараад өмөөрч ч чадахгүй, дүлий дүмбэ, хараагүй сохор, хэлгүй чихгүй царайлаад ингээд л суух.

Багш шинээр ирсэн хүүхдээс яагаад зодоон хийсэн талаар асуусан, тэр хариулсан, би огт ойлгоогүй, яагаад ч юм тэр огт миний тухай яриагүй, тэгсэн хэрнээ яагаад түүний найзын үхэлд буруутай охиныг илчилнэ гэж ярьсан юм бол. Эсвэл буруу сонссон юм уу, би дахиад буруу юмаар толгойгоо гашилгаж байгаа юм болов уу. Тэр хэлэхдээ “Би найзынхаа өшөөг авах гэсэн юм. Тэр охиныг илчлэх гэсэн юм. Би найз руугаа хамгийн сүүлд залгаад ярихад, тэр үхсэн өдрийнх нь орой түүнтэй ярихад цаана нь нэг охин уйлаад орилж байсныг би сонссон. Тэгээд дараа залгая гээд утсаа салгасан. Би тэр охиныг яг энэ ангийнх байсан гэдгийг мэдэж байна, хэн бэ гэдгийг чинь ч гадарлаж байгаа, өөрийгөө цагдаа нарт хэлж миний найзын ясыг амраахгүй бол чамайг гэдгийг батласан цагтаа энэ ангиас чинь тонилоод өгнө.” Үзэн ядалт, уур хилэн шингэсэн хүйтэн харц, шазруун хоолойгоор яг энэ өгүүлбэрүүдийг хэлээд тэр дахиж юм хэлээгүй, чимээгүй болсон.

Хэнийг хэлээд байгааг ойлгоход миний өчүүхэн тархины хурд үнэхээр гүйцээгүй. Гэхдээ алуурчин энд байгаа, яг энэ дөрвөн хананы дунд, бидний дунд, би юу? би биш, эсвэл мянган удаа тийм гэвэл тийм болчихдог юм уу? Гэхдээ би уйлаагүй, би орилоогүй тэр орой, би биш биз дээ, би биш...

<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 5 Би солиорчихож...

Өнөөдөр 5н сарын 1ний өдөр


Шинэ сарын эхлэл, 4н сарын сүүлээс авхуулаад надад өдөр хоног алгасалгүй тохиолдсон учир битүүлэг, утгагүй, уур хүрмээр, гэвч зарим нэгэн нь сэтгэл догдлуулсан зүйлсүүд дуусахгүй үргэлжилсээр. 5р сарыг чимэглэж өгсөн их сайхан үдэш байна. Учир нь анхны бороо гадаа дур мэдэн газарт асгаран, түүний чийгний үнэр ухаан бодолд харамгүй шингэж, намайг маш ихээр тайвшруулахдаа тархинд эргэлдэх стрэсс зовлон түм буман асуулт бодлыг тэр чигээр нь элдэн хөөх нь яг л гэртээ их цэвэрлэгээ хийчихээд хийсэн ажлынхаа үр дүнг харангаа буйдангаа налан халуун сүүтэй кофэ уун сууж байгаа юм шиг тийм л цэвэрхэн, тансаг мэдрэмж төрүүлэхүйц сайхан. Гэхдээ чөтгөр надад гэнэтийн бэлэг барихаа ямар мартдаг биш дээ. Анхны бороо, анхны үхэл, анхны дарамтлал... анхны гээд цааш нь биччих гэгээн цагаан за ядаж цайвар саарал анхны юм орж ирэхгүй нь, муухай бүхнийг нь харин дурсвал дэвтэр дуусчих гээд байх шиг. Гэхдээ эхэн үеэ бодвол би юманд дасаж эхэлж байна, ядаж л Төөгөөгий талаар зүүдэлдэг байсан хар даралтууд өндрөөс унаж байгаа, өөрөө хүнд алуулж байгаагаар зүүдэлдэг болж өөрчлөгдсөн нь авууштай.

Өнөө өглөө эхэлдэг зарчмаараа л эхэлсэн, би аварга том айдсыг халааслан сургууль руугаа явдаг болоод бараг 7 хонож байх шиг, гэхдээ Цагдаа ахтай ярилцсанаас хойш, түүний тэдэнд өгсөн Төөгөөгийн талаарх мэдээллээс хойш өчигдөр өнөөдөр 2 лав гайгүй өнгөрөх шиг. Үгүй дээ үгүй юм байна, юуных нь гайгүй байхав дээ, нэг бодлын улам л дордчихсон юм шиг. Хичээл тараад тохиолдсон хачирхалтай, магадгүй надаас өөр хүн байсан бол шоконд орчихоод одоо дэвтрээ юу ч болоогүй юм шиг гөлийж суух ч тэнхэлгүй байхаар тийм л сонин зүйл, надад баяр ч, гуниг ч алийг нь ч авчраагүй. Чи гайхах байх, би ч одоог хүртэл гайхсаар, гэхдээ нэг бодлын энэ бүхэн худлаа байсан, миний хуурамч төсөөлөл байсан байх магадлалтай гэж бодсон болохоороо одоо ийм тайван байгаа юм болов уу, мэдэхгүй юм даа.
Тавдугаар цагийн завсарлагаан болж багш юу юугүй л яарч сандран ангиас гараад явчихав. Тэгээд л би дайны талбар дээр хамгаалагч, за хамгаалагч биш юм аа гэхэд ядаж жижүүргүйгээр үлддэг юм байжээ, яг л ийм мөчийг үзэн ядна. Багш нарыг дараагийн багш орж иртэл урд талын ширээний хоёртой амьдралаа яриад ч болов суугаасай гэж залбирдаг, гэтэл тэр багш тэгсэнгүй, яараад л гараад явчихав. Чимгээ суудлаасаа босон дөхөж ирнэ ардаас, би бүүр яг мэддэг болчихсон, түүний гутлын түг таг хийсэн дотор муухай оргимоор чимээг. Мэдээж зүгээр хажуугаар өнгөрсөнгүй, яг зөрөхдөө “Манай ангийнхаан, өнөөдөр Төөгөөг маань хөдөөлүүлнэ гэж байна лээ. Би очиж гэрийнхэнд нь туслая гэж бодож байна, өөр хамт явах хүн байна уу. Алуурчид нь бол ирээд хэрэггүй биз дээ.” гэчих нь тэр. Ангийхан юу ч хэлсэнгүй, ам амандаа ярилцана, би алуурчин биш, би алаагүй, би юу гэж сайн хүнээ алах юм бэ.... Аааааааааааааааааааааааа. Би тэсээгүй ээ, тэснэ тэснэ дуугай дуугай гэхэд бас арай ч дээ, дахиж чадахгүй тийм ч учраас бие минь өөрийн эрхгүй суудлаасаа ширүүн өндийхөд сандал хоошоо түлхэгдсэн байсан. “Би түүнийг алаагүй, би алуурчин биш, та нар яагаад намайг ингэж ад үзээд байгаа юм, арай ч дээ, би ямар гэм хийчихсэн юм” гэх зэргээр хоолой мэдэн хэлмээр санагдсан, бодсон, асуумаар байсан, тархинд буцалж байсан бүх л зүйлээ хурдан хурдан амжуулан орилж гарсан. Уурандаа ширээн дээрх дэвтэр номоо шидлэн газарт унагаачихсан байсан л даа, яг л солиотой хүн шиг, би ер нь солиорсон ч байж магадгүй. Бүгд чимээгүй, нам гүм ноёрхох нь ёстоо нөгөө ялаа байсан бол нисэх нь сонсогдох дөхөхөөр яг л тийм мэдрэмж. Би ч өөрийнхөө ухаангүй үйлдэл хийснээ гэнэт мэдэн, яах учраа ололгүй зогсож байтал, нам гүмийг Чимгээгийн тахир дутуу хоолой “Төөгөө чамтай хамт яваагүй бол, чи Төөгөөгөөс зуурч дагуулж яваагүй бол тэр амьд байх байсан юм. Тэхээр чи шууд биш ч гэсэн миний, манай ангийнхны хувьд алуурчин нэрээрээ байна” гэсэн хорлонтой өгүүлбэрүүдээр чихийг ирж бөмбөрдөв.
Жүжигчин "новш" ингэж хэлчихээд бас уйлж байна лээ, тэнд хэн нь уйлах ёстой юм бээ, би үнэндээ яах учраа бүүр ч олохоо байлаа, өөрийгөө хамгаалж үг хэлэх гэсэн боловч тийм зүйл сонсчихсон би гэдэг хүн хөшөө больж хувирах нь тэр. Багш орж ирснээр “Мөөжий хөшөө” сандалдаа чимээгүй суувал, хүүхдүүд дэвтэр номоо гаргах тэр мөчид сул дорой, хүчгүй, цөхөрсөн хэдэн нулимсаа дуслуулж суусан юм. Гэвч ялахдахыг хүсээгүй дээ хажууд биеэ хураан суух Алтан загасаас “Өнөөдөр надтай хамт Төөгөөгийнх рүү явахгүй биз” гэж асуувал “Манай гэрт зочин ирнэ, уул нь хамт явмаар байна.....” бла бла бла тэр явахгүй гэнэ ээ, гэхдээ би ганцаараа очсон юм шүү, очсон, яадаг юм.

Төөгөөгийн талаар миний мэдэх зүйл тун ховор, хаана, хэнтэй амьдардаг, ямар зүйл сонирхдог, юунд дуртай зэрэг би алийг нь ч мэдэхгүй. Би тэр хүнийг зүгээр л яг байгаагаар нь харж, урд талын ширээнд хөгжилтэй зүйлс ярин бусадтай инээлдэх тэр инээд, харц, хөдөлгөөн бүрд нь дуртай байж билээ. Сэмээрхэн харж байгааг минь анзаардаг юм болов уу гэнэт над руу харахад нь харцаа маш хурдан доошлуулж амждаг ч улайсан хацрыг минь ажиглачих болов уу гэж санаа зовдогсон.

Бумбар багшаас түүний гэрийн хаягийг мэдэж аваад өдөр тийшээ тэднийх руу сажилж байх замдаа “чи юу хийж байна аа, бушуухан буцаач” гэж өөртөө мянгантаа хэлсэн ч хөл минь өөрийн эрхгүй урагшилсаар нэг л мэдэхэд тэдний үүдэнд ирчихсэн байсан. 52р байрны 22 тоот. Хэхэ итгэмээргүй юм, энийг би сая бичээд л анзаарлаа. Бид 2ын 5222 алхам. Уйлчих юм даа, би ч бүүр уйланхай болчихжээ, гашуун нулимсны амтыг өдөр алгасалгүй амталдаг болчихож, өглөө өдөр оройн зоогны даруулга гэж хэлж бараг болохоор.

Хаалганы хонх, хар хонх, бөөрөнхий хэлбэртэй, ганцхан удаа маш хурдтай дараад л гараа авав. Хэсэг хугацаа өнгөрч, хүн байгаа шинжгүй байхаар нь дахиад нэг дарах уу болих уу гэж бодож байтал хаалга түчигнэн цаанаас нь онгойлгох гэж тэмцэж байгаа бололтой. Хүрэн хаалга, саарал хар цамц, гуниг шингэсэн харц, би үүнээс цааш хараагүй, тэндээс юу ч хэлэлгүй, чадах чинээгээрээ хурдлан шатаар доош буухдаа өөрийгөө солиорчихож гэсэн бодолдоо гүн гүнзгий итгэсээр орцны хаалгыг нээн гэр хүртлээ бараг зогсолтгүй гүйсэн юм.

Би солиорчихсон, би Төөгөөг харсан.

Би түүнд ХАЙРТАЙ...

Жич: За хар бараан юмнаас болиод Валэнтинь өвөөд зориулж бас нэгэн гэгээлэг юм оруулъя даа энэ чинь.
Мөн бас нэгэн зүйлийг нэмж хэлэхэд энэ зүгээр л нэгэн гэнэт төрсөн бодлууд тэд нарыгаа хольж хутгаж гаргасан өгүүлбэрүүд минь шүү хэхэ.





Би түүнд хайртай. Түүнийг сонсох, түүнийг мэдрэх, түүнтэй амьдралын хязгааргүй уудам руу өөрсдийн хязгааргүй гүн төсөөллөөрөө сэлэн орж, тэндээ нэг нэгнээ зөвхөн бид 2 л бие биенээ мэдрэн суух гоё байдаг.

Үнэнийг хэлэхэд би түүнтэй уулзаж байгаагүй л дээ. Гэхдээ энэ бүхэн одоогоор миний төсөөлөл, ирээдүйд заавал ирэх ёстой биелэл. Түүнийг би анх хараад л дурласан, гэвч хажуугаас нь биш, өөр газраас. Хэнээс ч, юунаас ч мэдрүүлж чадахгүй тийм их эрч хүч, тийм их тэмүүллийг тэр надад өгч чаддаг. Энэ хорвоод эгээ л тэрэнтэй уулзаж, уулзаад төлөвлөсөн бодсон бүхнээ хамтдаа хэрэгжүүлэх гэж төрсөн мэт сэтгэгдэл толгойг минь өдөр шөнөгүй гашилгах боллоо.

Түүний хажууд ердөө л ганцхан хором ч болов байлгаж өгөөч гэж та бидний хүслийг дуулгавартай сонсогч өнөөх Бурхан гэгчид нь хүртэл залбирч үзсэнээ нуумааргүй, нуух ч үгүй. Ямарваа зүйлд, хэн нэгэнд ингэтлээ их хүсэж тэмүүлэн, зорьж зорилгоо болгож байсан тохиолдол амьдралд минь анхных бөгөөд эцсийнх л болов уу.

Түүнийхээн гүн гүнзгий, тум буман нууцыг өөртөө шингээсэн ариун тунгалаг харцыг тогтон ажиглах гэж, хархиран чангаар дур мэдэн орилох хэрнээ чихэнд минь ирж наалдахдаа уянгаас уянгын, яруугаас яруу тийм л ер бусын хөгжмийн нотыг тоглож байхыг сонсох гэж, хүйтнээс хүйтэн тэр л хүчтэй мэдрэмжийг төрүүлэхдээ ийм юм гэж байх үгүй байлгүй дээ гэмээр час халуунаар ирж тэврэн, өөрөөсөө салгалгүй халуун дулаан илчээр төөнөхийг нь амсах л гэж би чамайг хүсдэг, би чамайг хайрладаг.

Хорвоо дэлхий гариг ертөнц дээр ганцхан үнэн ээ чангаас чангаар хэлээч гэж хүн төрөлхтөн надаас асуувал:

Далай тэнгис минь Би чамдаа л хайртай..

гэж хэлэхсэн... (BonBon 22.01.10)

<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 4 Би Алуурчин биш...

Жич: Мөөжийгийн Тэмдэглэлдээ ариухан гэгээхэн хайр бичихгүй, бага зэрэг бараан тал руугаа болохоор хэрвээ та тийм юманд дургүй бол уншихгүй байгаарай гэж зөвлөе ^^


Өнөөдөр 4н сарын 29ний өдөр


Амралтын минь өдрүүд, нам жим хоёрын хоёр хос нүд шиг өдрүүд гэрлэн дохио солигдох мэт өнгөрч, ногоон гэрэл асан битгий болоосой гэж мянгантаа залбирсан ч нөгөө бурхан нь бодвол завгүй байсан юм уу намайг тоож сонсоогүй өнөөх өглөө тамынхаа бор хаалгыг өөрөө хамаг хүчээ шавхан нээгээд орсон, хар Даваа гараг эхлэх нь тэр. Боломжтой бол энэ ертөнцөөс зүгээр л явчих юмсан, намайг гэсэн хүн байдаг биш, хар бараан тас хар зузаан манан татсан амьдралаасаа би ер нь гэрлийн үзүүр олно гэдэг одоо бол бүүр бүтэшгүй тулаан, мөрөөдөл. Амиа хорлох талаар бодож үздэг болчихлоо ойрын өдрүүдэд, гэхдээ яагаад чи амиа хорлох гэж байгаа билээ гэсэн асуулт гарч ирэхээр би шалгалтандаа унасан сурагч шиг үг дуугүй болчихдог юм. Надад ядаж дүн гуйх багш ч байхгүй болохоор, чи унасан л бол унасан, аврал байхгүй, чамд шалтгаан байхгүй, тийм болохоор дуугүй дарлуулаад амьдарч бай гээд хэн нэгэн өөр би дотроос минь захиргаадаад байх юм. Сул дорой ч амьтан бол доо.

Чимгээ болон түүний бүлэг нөхдийн намайг дарлах нь түрүүгийн долоо хоногоор дуусаагүй бололтой. Ер нь энэ бүхэн хэзээ дуусах бол. Би хэзээ инээх бол, хэзээ хэн нэгэн гарч ирж намайг энэ ангалаас татаж авах юм бол. Хэн ч надад, ямар ч шалтгаан хэлэхгүй, яагаад гэдгийг хэлэхгүй хэрнээ тэр их зэмлэсэн уурласан өшөөтсөн харцыг яаж өгч чадаж байнаа. За яахав зүгээр яриад, шивнэлдэхийг би тэсч чадна, гэтэл өглөө хичээлдээ ирэх болгондоо өөрийнхөө байранд байх ёстой сандалыг энэ ангид ямар ч байсан байгаа гэсэн итгэлээр хайх үнэхээр хяслантай, өнөөдөр бүүр сандалаа олсон ч үгүй,ийм үед сандал минь хүртэл надаас нүүр буруулж дөрвөн хөл нь алхдаг болчихмооргүйсэн, би өөр арга олоогүй болохоороо Бумбар багшид хэлж үзлээ. Надаас үг сонссондоо итгэхгүү гайхан харснаа арай гэж итгэв үү гэлтэй ёжтой инээгээд “Та нар тэр сандалыг нь гаргаад өгчихөөч?” гэж хэлэв. Ангийхан тэр чигээрээ шоолон инээлдэнэ, чухам юу нь тийм инээдтэй байсныг ганцхан би л тэнд ойлгоогүй. Би ч хошин шогийн мэдрэмж муутай хүн гэдгээ мэднэ л дээ. Гэхдээ л... “За яахуу би сандалгүй, яадаг юм би сандалгүй, та нарын сэтгэл ханаж байна уу муусайн новшнуудааааа” яг ингэж орилмоор байсан ч үдүүлчихсэн юм шиг ам хөдөлсөнгүй, тэдний өмнө сул байхгүйг хичээсэн ч хоолой зангираад ирсэн, өөрийгөө тэд нартай нийлж үзэн ядах. Новш.

Гэхдээ энэ өдрийг ганц чимэгтэй, баяртай баясалтай болгож өгсөн зүйл байсааан. Би сандалгүй, яахаа мэдэхгүй, яадаж нулимсаа яаж нүднээсээ дусаахгүй байхаа бодоод зогсож байтал Алтан Загас минь, тэр минь надад сандалныхаа талыг тавьж өгөөд толгойгоороо “энд суу” гэж байгаа бололтой дохио өгсөн гээ бод доо. Би цурхираад уйлчихмаар л санагдсан, болдог бол, чаддаг бол хүзүүгээр нь тэврээд “чи бол хамгийн сайн найз” гээд л хэлчихмээр байсан. Дуугүйхэн суусны дараа тэсч чадалгүй дэвтэр дээрээ дуслуулж байсан нулимсыг минь Алтан Загас харсан, тэр дөрвөн хана, гурван цонх, нэг цагаан таазтай анги доторх ганцхан хүн л намайг мэдэрч, өрөвдөж, ойлгосон. Хөөрхий минь яахаа мэдэхгүй барьц алдаж байсныг нь би хэнээр ч хэлүүлэлтгүй анзаарсан болохоороо аль болох эвгүй байдалд оруулахгүйн тулд хурдхан нулимсаа дотогшоогоо залгихыг хичээж байлаа.
Хичээл дуусах дөхөж байхад ангийнхны шивнэлдэх чимээ чихнээ ирж сонсогдож эхлэв. Мэдээж л дээ одоо тэд Алтан Загаст дургүй болчихсон, уучлаарай чамайг ийм байдалд оруулсанд Алтан Загасаа. Бид 2ыг хооронд нь янз бүр болгон шивнэлдэж байгаа нь хорин хутга зэрэг билүүдэж байгаа юм шиг л дотор муухай оргиулна. Энэ бүхнийг гэхдээ ашгүй нэгэн хүний хаалга татан орж ирэх нь зогсоосон, нэгэн цагдаа ахын.

Түүний орж ирээд багштай сэмхэн ярилцах, тэгээд ангийхан руу нэг нэгээр нь харах, удалгүй тэр харц над дээр тогтох, тэр тогтолт бусад дээр байснаас удаан байсан зэрэг энэ бүхэн огтхон ч таалагдсангүй. Над руу яг л цоо ширтээд байгаа юм шиг санагдсан, би чинь юу болвоо нээрэнгээсээ Төөгөөг би алчихсан юм болов уу, яагаад энэ бүхэн надад аймшигтай, би жинхнээсээ буруутай юм шиг мэдрэмж төрүүлж, тэр ангиас цагдаа ахад баривчлуулж гав зүүхээсээ өмнө гараад зугтчихмаар санагдаад байсныг одоо энд бичиж суухдаа ч ойлгохгүй байсаар..

“Өнгөрсөн долоо хоногийн Лхагва гарагт буюу 4 дүгээр сарын 24ний шөнө Төөгөөтэй уулзсан хүн байна уу” гэж асуусан. Мэдээж тэр нь би, би уулзсан, тэхх “Надтай үерхээч” гсн санал сонссон, гүн шоконд орж гайхсан, дурласан түүнийгээ нүдэнд харагдахаа болих хүртэл нь харцаараа үдэж өгсөн тэр орой. Бүгд чимээгүй хоорондоо ярилцах нь. Удалгүй манай гол дүр Чимгээ босч ирээд “Тэр орой бид нар давтлага тарахад хамгийн сүүлд Мөөжийг хүргэж өгнө гээд Төөгөө хамт гарсан” гэж хэлэв. Хэн чамаас гуйв аа, хэн чамайг ийм нийгмийн идэвхитэй болгоод төрүүлчихвээ, ээ бурхан минь яадаг муу тамаас над руу илгээсэн сахиусан тэнгэр минь вэ. Муу адгийн охин, түүнийг үзэн ядах, бүх л биеийг нь, тэр чигээр нь, яс үндэс, ур удам, угсаа гарал, түүнд хамааралтай бүх юмыг үзэн ядах, түүний барьсан хогийн ягаан өнгийн үзгийг хүртэл үзэн ядаж байна. Новш.

Цагдаа ах намайг нүдээрээ хайж олоод “миний дүү санаа зоволтгүй, ах нь хэдэн асуулт л асууя, бас хэлэх юм байна” гээд намайг нөгөө миний дургүй ангиас авч гарахаар гарнаас зуурав. Үгүй ээ би дургүй ч гэсэн энэ ангидаа, сандалгүй ч гэсэн ширээнийхээ ард үлдэе гэж хичнээн их хэлмээр байсан гээч. Цагдаа ах надад зөндөө л юм ярив, бас асуув, би чадахаараа л олон үг дуугарахыг хичээж, дэлгэрэнгүй ярихыг оролдож байв. Гэхдээ түүнтэй ярилцсанаар би маш том гурван асуултын хариултыг авч чадсан юм. Юу вэ гэвэл:

1. Төөгөө үхсэн, энэ бол үнэн.
2. Төөгөөг би алаагүй, тэр буцах замдаа хүнд алуулсан, надад биш өөр хүнд, гэвч алуурчин нь олдоогүй.
3. Төөгөө надад үнэхээр сайн байсан. Учир нь түүний түрийвчнээс миний зураг олдсон.

<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 3

Өнөөдөр 4н сарын 26ны өдөр


Тэсвэрлэшгүй хүнд өдөр байлаа. Тэдний над руу хаялсан хүйтэн зэврүүн харцнууд, ууртай уурласан үзэн ядсан ауранууд, надад албаар сонсгох гэж чангаар гэхдээ хоорондоо шивнэх хэлбэрээр ярих нь гэх мэт, тэр бүгд намайг галзууруулах дөхсөн. Энэ нь магадгүй надад оноогдож байгаа шийтгэл байсан байх. Байх биш шийтгэлийн эхлэл юм уу, энэ цаашдаа яаж үргэлжлэхийг би мэдэхгүй байна, үнэндээ мэдэхийг огтхон ч хүсэхгүй, зүгээр би өөрийнхөө, өөрийнхөө байнга өөрчлөхийг хүсдэг байсан тэр л жирийн нэгэн өглөө, жирийн нэгэн өдрүүдээ вампир цусаа уухгүй бол яаж хүсдэг бол яг л тэрүүн шигээр хязгааргүй их хүсэж байна.

Төөгөө чи надад хэрэггүй, би чамаас илүүг хүсээгүй, би зүгээр л сар руу хараад “сайхан ч юм даа чи минь” гэчихээд дөхөж чаддаггүй бяцхан од шиг байхыг хүссэн. Надад илүү зүйл хэрэггүй, би чам руу харвахыг эсвэл сар над руу нүүхийг би огтхон ч төсөөлөөгүй, энэ тухай мөрөөдөж ч байсангүй. Гэтэл гэнэт чи над руу нүүж ирсэн шигээ, гэнэт надаас холдсон, гэхдээ чи буцахдаа олон том жижиг оддын үзэн ядалт, дургүйцлийг надад “май Мөөжий алгаа тосоод ав” гээд гэмгүй сайхан инээмсэглэн өгчихөөд явчихлаа, үхчилээ. Новш.
Би амиа бодогч, тийм болохоороо л би одоо чиний үхлийн тухай биш, чи яагаад намайг ийм болгочихоод орхиод явсан тухай хором мөч алгасалгүй бодож сууна. Анх удаа би чамайг үзэн ядаж байна. Хайр үзэн ядалт хоёрын хооронд ганцхан алхам байдаг гэдэг бол дурлал үзэн ядалт хоёрын хооронд ганцхан үхэл байдаг юм байна. Миний хувьд ердөө ганцхан алхам, ердөө ганцхан үхэл тийм их ялгаа ер нь байхгүй мэт учир нь хоёулаа л эцэст нь үзэн ядалтыг авчирж байгаа нэг л үр дүнтэй.

Төөгөө, Төөгөө яагаад яагаад чи ингээд явчихав, би чамд ямар гай хийсэн юм бэ, үнэндээ миний амьдралын тагийг хөмрүүлэх эрх чамд байхгүй, тэр тагаа би өдий олон жил хэнд ч нээхгүйгээр чимээгүй хааж ирсэн, Алтан загас ч миний тагны бариулаас барьж үзээгүй. Бүүр бариулаас нь ч барьж үзээгүй байхад, чи , чи, дурлуулсан хүндээ ингэж хатуу хандаж бай гэж чиний бурхан чамд зааж өгөө юу, дурлуулсан хүн чинь дорой, хүссэнээр чинь байна тийм болохоор чи түүнийг яасан ч болно гэж Улаан ноолууран цамцтай хорголоо тоолсон захирал авгай чамд хэлсэн үү.


Юу гэхээ мэдэхгүй хэсэг бичихээ болилоо, үнэндээ нулимс урсаж байна, том өрөөнд 24н инчийн зурагт үзэж суугаа ээж дүү хоёр намайг өрөөндөө шорвог дусаал нүднээсээ гаргаж байгааг таамаглаа ч үгүй, таасан ч тоох ч сөхөөгүй Солонгос үхдэлүүдийнхээ үхэхийг нь хүлээгээд хумсаа мэрэн тэсч ядан реклам дуусахыг хүлээж суугаа биз. Өнөөдөр зүгээр л бүх юманд уураа гаргамаар байна, учир нь өглөөнөөс хойш хичээл таран тартал би бүх хүний уурны, үзэн ядалтын шуудай тор ёроолгүй хонгил нь болж дууссан. Хэн ч намайг өрөвдөөгүй, учир нь би хэний ч найз биш. Өнөөдөр Алтан загас хүртэл надаас шугам асуугаагүй, би хэзээ ч түүнийг надаас шугам асуугаасай гэж тэгтлээ их хүсэж хүлээж байсангүй. Хэн ч надад яагаад ийм юм болоод байгааг тайлбарлаагүй, зүгээр л бүгд дор бүрнээ живэр авир хийцгээнэ. Тэр дундаас сонссон үгнүүд гэвэл: “Хамгий сүүлд”, “наад чинь шт”, “ичдэггүй”, “арай ч дээ, дуугүй царайлчихаад” гэх мэт уучлаарай би цааш нь бичмээргүй байна, чамаас ичиж байна, энэ бүгдийг мартмаар байгаа болохоороо энд бичиж мөнхрүүлмээргүй байна.

Энэ бүхнээс хамгийн аймшигтай нь 3р цаг талдаа орж байхад болсон зүйл. Шугам зургийн хичээл орж байсан, Алтан загас ард талын Сэлэнгээгээс шугамыг нь авсан, төмөр шугам, минийхаас илүү гоё, тавын тоо нь арилаагүй гоё шугам. Мэдээж тэр хамаагүй л дээ, Алтан загас яагаад надаас нүүр бууруулав, гомдонгуй түүн рүү сэмээрхэн харах. Намайг үл тоон хичээлээ үргэлжлүүлэн хийж байсан, би бүүр огтхон ч айхгүйгээр түүний бүлтгэр нүд рүү цоо ширтэж харсан, анх удаа түүнээс нүдээ бууруулж дальдчаагүй, зөвхөн над руу хараад ганц удаа мишээгээсэй гэж хүссэн дээ. Гэхдээ ингэж харсан минь мэдээж удаан үргэлжлээгүй, буцаад л дэвтэрээ ширтэн түүний харцыг горьдсондоо бантан суухдаа багшийн хэлэх үгийг чихнийхээ хажуугаар хурд мэдэн зөрөхийг мэдрэх. Ганц ч найзгүй болчихлоо, Алтан загас ч миний найз биш байж гэж бодсон юм.

Гэхдээ зүгээр дээ, харин зүгээр биш зүйл гэвэл гэнэт ширээн дээр нисэж ирсэн базаж бэлэн болгосон цаас. Түүнийг би дэлгэн унших ёсгүй байсан юм. Надад биш байсан байж болно шүү дээ, хаягаа андуурсан базуулсан цаас байж болох байсан. Гэхдээ би азгүй би дэлгээд уншчихсан, учир нь тэр цаас яг л эзнээ олсон гөлөг шиг надад зориулагдсан юм шиг дотно мэдрэмж төрүүлсэн юм. Гэвч энэ дотно мэдрэмж чиний мэдэх дотно мэдрэмжээс тэс өөр, цаасан дээгүүр хар утаа, хар үүл байгаа юм шиг санагдаж байсан. Тэр хар үүлэн дээр Мөөжийд гээд улаанаар биччихсэн юм шиг. Дэлгэв, бичгийн хэлбэр, тод хараар, Чимгээгийнх, яг мөн байсан . Яагаад гэвэл энэ бичгийн хэлбэрээр яг л тэр хэлбэрээр Чимгээ Төгөлдөр гээд “Дурсгалын дэвтэр” дээр биччихсэн байсан болохоор бүдэг биш маш тодоор санаж байна. Юу гэсэн бичиг байсан бэ гэж үү. Юу гэж таамаглаж байна, чи ч таамаглахгүй л дээ, би ч таамаглаагүй юм. Цаасан дээр “Алуурчин, чамаас болсон!” гэсэн байсан...

<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 2

Өнөөдөр 4н сарын 25ны өдөр

Өглөө минь яг л бусад өглөөний адил эхэлсэн. Саарал сэрүүлэг намайг унтраахгүй бол ингээд л дуугараад байна шүү гэсэн шиг л хорлонтой дуугараад л, би хэрцгийгээр саарлааг урд талын буйдан руу унтраачихаад саваад л гэх мэт. Хичээлдээ ирсэн мэдээж нөгөө бор хаалгаар орж ирсэн 3 дугаар салаа 4 дүгээр ширээ Алтан загас... Хааяа яг энэ урсгалт амьдралаас залхах шиг болдог. Би бол дуугүй нэгэн, миний амнаас олон үг унагана гэдэг нь бух тулаанаар бол зэрэг 2 бухтай улаан алчуураараа тулалдахаас ч хэцүү. За тэр бух тулаан ч яахав. Ангидаа олон найзгүй, олон ч гэж дээ ганц ч найзгүй гэж хэлж болно. Яахав Алтан загас бид 2 найзууд байж болох юм. Бид хоёрын шугамны талаарх яриа бол бас их гоё. Сонин санагдах. Тэр ер нь яагаад одоог хүртэл өөртөө нэг шугам авчихаж болдоггүй юм бол, байнга надаас гуйх нь өөрт нь төвөгтэй баймаарсан, эсвэл миний үг унадаггүй амны ид шидийг үзэх гэсэн юм болвуу, мэдээж шугамаа өгөх дөө би “май” ч гэж хэлдэггүй. Тэгэхээр найдваргүй дээ Алтан загас минь.

Хмм би өнөөдөр уул нь Алтан загасны талаар ярья гэж бодоогүй юмсан. Оронд нь өчигдөр болсон зүйлийн талаар өнөөдөр сонссон зүйлийн талаар. Уул нь ийм юм тохиолдсон хүн шоконд орж өөр зүйл бодох тэнхэлгүй баймаарсан. Гэтэл би тэгэхгүй юм, яг л бусад өдөр шиг маргааш гэхэд бүх юм хэвэндээ байх юм шиг. Гэхдээ үгүй гэдгийг мэдэж байна, би бодит зүйлийг бодитоор хүлээж авдаг, дэмий хийсвэрлэж сэтгэлээ хуурдаггүй. Би одоо гэхдээ маш гунигтай маш ихээр шаналсан байх ёстой, гэтэл миний бичиж байгаагаас тийм юм огт үнэртэхгүй байна.

Надад чамд хэлэх сайн муу хоёр мэдээ байна. Сайн нь, сайн гэж би бодож байгаа нь өчигдөр орой болсон, харин муу нь... өнөө өглөө, миний тайван амьдралыг өчигдөр орой эвдсэн шигээ л хайр найргүй гишгилсээр чихэнд минь ирж зивүүнээр шивнэсэн. Новш.

Төөгөө, түүнийг Төөгөө гэдэг, бүтэн нэр нь Төгөлдөр, Баярсайханы Төгөлдөр. Түүний бүх зүйл нь сайхан, хосгүй, учир нь би түүнд дурлачихсан, дурлал намайг сохор болгочихсон яг л бусад манай ангийн охидын адил. Тэд дуутай шуутай орилж хашгичиж инээж ханиадаг надаас огт өөр хүмүүс, гэтэл би яагаад тэдний дурласан хүнд шавар хааж дурласнаа одоог хүртэл гайхдаг. Бодвол дурлал хүнийг ялгаж харьцдаггүйгээс л байх. Энэ бүхэн тэр намрын өдөр л эхэлсэн, миний амнаас 2611н алхамын хооронд 13н үг гаргаж ирсэн анхны хүн болохоор би дурласан юм болов уу. За тэр дурласан шалтгаан хэрэггүй биз, өнгөрсөн юманд харамсах...

Яг тэр намрын өдөр шиг гэхдээ “н” үсэг нь “х” үсгээр солигдсон тийм улиралд тэр дахиад надтай 5222 алхсан. Иймэрхүү үйл явдал бас л миний өглөөнүүд шиг олон болдог л доо. Би яг энэ замыг бид хоёрын 5222 алхам гэж нэрлэхээр шийдсэн юм. Манайх түүний гэр рүүгээ харих замд нь байдаг болохоор гэхдээ жоохон хазайдаг л даа, тийм болохоор намайг хүргэж өөрөөр хэлбэл дөхүүлж үүдэнд хаядаг юм. Орой хүртэл давтлаганд суугаад тараад гарсан. Бид 2 чив чимээгүй алхана, ингэж алхаж байхдаа сая сургуулиас гарахад Чимгээгийн над руу муухай харж байсан харц бодогдов. Алтан загасныхаас ч аймар. Анги дунд явдаг “Дурсгалын дэвтэр” дээрхи 10 дахь асуулт “Ангиас таалагддаг охин, банди” гэдэг дээр Чимгээ тод хараар Төгөлдөр гэсэн ганц нэрийг биччихсэн байсныг санаж байна, бас бусад охид ч гэсэн биччихсэн байсан л даа, гэхдээ тод хараар биш байсан. Би гайхдаг юм. Чимгээ найз бандитай, тэр нь дээд ангийнх, хэрвээ би дурлалдаа сохроогүйсэн бол түүнийг Төөгөөгөөс царайлаг сайхан амьтан гэж хэлэх байсан. Гэхдээ би сохорчихсон л доо. Төөгөө илүү сайхан, яг л над шиг Чимгээ тийм юм болов уу, хэрвээ тийм бол яах гэж дээд ангийн ахтай үерхдэг юм бол.

Буцаад бид 2 алхаж байсан хэсэг рүү очьё. Алхаж байсан, гэрийн үүд будаг нь халцарсан төмөр ногоон хаалга, би үүдэндээ ирсэн байлаа. Яагаад энэ хүртэл 2611хэн алхам байдаг юм бол гэж бодогдох юм. Новш.


“Мөөжий хоёулаа үерхэх үү?” яг энэ асуулт, бүүр яг ингэж асуусан. Төөгөө надаас яг ингэж асуусан. Өчигдөр орой болсон нөгөө сайн мэдээ чинь энэ. Юу гэж хариулсан бэ гэж үү. Би юу ч дуугараагүй, цочирдсон байсан болохоор хэлэх үг олдоогүй юм. Төөгөө гэтэл над руу зөөлхөн инээгээд нөгөө миний дурласан нүдээр, “За гайхахаа болихоорой хариугаа хэлээрэй, би дахиж асууна шүү” гэж хэлчихээд надаас хариу хүлээлгүй цаашаа яваад өгсөн л дөө. Би араас нь удаан харж зогсож байгаад надад миний дурласан бие харагдахаа болих тэр үед гэртээ орох хэрэгтэй гэдгээ санах.

Одоо муу мэдээ нь юу вэ гэж үү. Асуух хэрэггүй байсан юм. Учир нь.. учир нь энэ их муу, чиний бодож байгаагаас муу. Хариулт нь тэр, Төөгөө, тэр үхчихсэн, би өглөө мэдсэн...

<Мөөжийгийн Өдрийн Тэмдэглэл> - 1

Өнөөдөр 4н сарын 22ны өдөр.

Нартай гэхдээ үүл өмнүүр нь нарийхаан зурайчихсан, дулаахан өдөр байсан. Би нөгөө л нэг дургүй ягаан цүнхээ үүрээд гэрээс гарсан, өглөөнөөс л эхлээд урвайсан дүнсийсэн, сэтгэл тавгүй, сургуульдаа явахаас уур хүрсэн тийм л өдөр. Яахвээ жам юм хойно өнөөх муруй тахир замаараа яг миний тоолсноор 2611 алхаад чигээрээ харахад 10н жил тасралтгүй харж байгаа нөгөө балиар том, бор, хүнд хаалга намайг угтдаг юм. Би хамаг хүчээ шавхан онгойлговол нөгөө бор хаалга бие арзасхийм хяхтнаж тос нь дутагдсан эдэлгээ нь аль 2р дайны үед дууссан гэмээр дууг надад бэлэглэж, яг тэр мөчид мэдээж биднээс хураасан тэр их мөнгөөрөө саяхан өөртөө улаан өнгийн том захтай ноолууран цамц худалдаж авсан захирлыг үзэн ядлаа. Улаан муур шиг авгай хаалгандаа тос авч түрх гээд хүний урманд 5000 цаас жижүүрт өгчихгүй хорголоо тоолоод тэрийгээ өөрөө хүлхэж идээд сууж байгаа биз. За тэр улаан авгайг ярихаа больё.

Миний өдрүүд их гунигтай, ер нь ийм л байсан байдаг ирээдүйд байх л байх, ирээдүй ч гэж дээ, ээж бол байнга хэлдэг юм "чамд ирээдүй алгаа" гээд л.. Би тэгэхээр ирээдүйгүү л дээ хөөрхий, одоохондоо яахав энэ том хаалга онгойлгож эхэлдэг өдрүүдээ нэг нэгээр нь цувуулж л байхаас. Гутранги үзэлтэн биш л дээ уул нь, гэхдээ юм ийм л байна, байгаа юмыг байгаагаар нь л бичиж байна, хэнээсээ ч нуухав, өөртөө л зориулж бичиж байгаагаас хойш. За бас тэр яахав..

Хичээл дээрээ ирээд сүүлийн 2 долоо хоног сууж байгаа 3р салааны 4 дүгээр ширээнд нөгөө олны хэлдгээр Алтан загасны дэргэд ирж суулаа. Тэр их том нүдтэй л дээ, тэр нүд н бүүр нүднийхээ алимнаас илүү гарчихсан, өөрөөр хэлбэл яг л алтан загас шиг. Хааяа надаас шугамаа өгч бай гэж гуйхад нь санаандгүй нүд рүү нь харчихвал цоччих гээд байдаг хэцүү талтай. Өөрийгөө тайвшруулж "биеэ барь чи ийм юмнаас айдаг хүн биш зоригтой" гэж дотроо бодоод пиналаа ухаж цэнхэр өнгийн 15н см.ийн урттай, гэхдээ 15н тооных нь 5ын тоо н арилчихсан шугамаа гаргаж өгдөг юм. Энэ үйл явдал бол өнөөх Дэ Жаву гэдэг шиг маш их тохиолддог. Ердөө дасахгүй байнга цочих гээд байдаг. Нэг бол би хэт шинийг хүлээж авахдаа удаашралтай, аль эсвэл тэр "Ертөнцийн ер бусын сонин хачин" гэдэг номонд бичигдэхүйц Алтан загас...

За ингээд эхэлвүү гүү юу 2ын хоёр хүн муулчихлаада би ч..
Өөрийгөө хүнд дурлаж сайн болох чадвартай юм байна гэдгээ ухаарсан тэр нэгэн намрын, од ерөөсөө түгээгүй сар ч байхгүй, үүлтэй тэгээд салхитай яг л надад таарсан мангар армаанчик өдөр урлагийн үзлэгт бэлдэнэ гэж орой цуглацгаан, ширээ сандлаа самбар луугаа түлхчихээд илүү гарсан том зайнд нь хөвгүүдийн маазрахыг хардаг, орон тооны нэмэгдэлд Бумбар багшийн хүчингийн хэргийн золиос болж оролцон, хүний урманд 2 үйлдэл 3н үг дарааллаж хийхгүйгээр суусаар байгаад дуусдаг үйл ажиллагаанаас тараад гэрийн зүг өнөөх надад дурлалыг мэдрүүлэгчээрээ хүргүүлж байхдаа "миний алхдаг 2611н алхамыг бид хоёр хамтдаа 5222 алхам болгож байна" гэж бодоод явж байснаа ёстой ч нэг өчигдөрхөн болсон шигээр л санаж байх чинь.
Аааааа яааг ингээл түүний талаар ярьюуу гэтэл ээж дуудах аястай, унт л гэж орилоод байгаа бололтой, унтахаас, гэрлээ унтраа гэж байна, унтраахаас..
За чамд баяртай гэх нь ч хаашаа юм, тэгж байгаад бичимз, эндээ ингээд үхдэл царайлаад хэвтэж бай даа л гэж хэлэе хахаха...