Би хааччихваа...

Блогоороо жаал хэсэв, ямар ч идэвхитэй байсан юм бэ дээ. Шүлгийн мөрнүүд гараад л гараад л өгүүллэг өгүүлэмж зохиогоод л, одоо тэр хүн хааччихсан юм бэ. Би хааччихваа. Амьдрал яг л нэг шугаман зураасаар үргэлжлээд л юу ч өөрчлөгдөхгүй байгаа мэт боловч үнэндээ энэ гурван жилийн хугацаанд маш их зүйл өөрчлөгдөж ээ. Анх нэг найзтайгаа танилцаад насаа хэлэхэд гадарласан юмаа харцнаас чин мэдэгдэж байна гэж хэлж байсан санаанаас гардаггүй юм. Одоо тэр харц гурван жилийн дараа маш их өөрчлөгдсөн дөө гэж бодохоор гунигтай ч юм шиг. Их л цоглог байж дээ, бухимдаж уурлана гэдэг зүйлийг ховорхон үздэг байлаа, юманд тэгтлээ их санаа зовж , шөнө бодож хэвтдэггүй байж, сэтгэл амар сайхан байж ээ. Тархинд хуралдсан олон асуудал байхгүй болохоор шүлэг бичихэд амар байдаг юм болов уу, тархи илүү сул чөлөөтэй байдаг болохоор сэтгэх хүрээ илүү их байдаг юм болов уу. Нэг бодлын тийм боловч нөгөөтэйгүүр бол амьдрал үзэх тусам үзэг улам хурцлагддаг байх л даа. Гоё шүлэг, өгүүлэмж бичмээр байна, сая хуучин бичиж байсан "Намайг Зовлон гэдэг" хэмээх зохиомжоо уншлаа. Иймэрхүү санаа дахиж хэзээ орж ирэх юм бол доо гэж бодогдсон. Нэг ёсны өдрийн тэмдэглэл шиг л, ямарваа нэг шүлгээ уншихад тухайн цаг үед юу юу болж байсан гээд л дурсамжууд санаанд буух юм. Сайхан нь ч байна муухай нь ч байна. За даа мөн ч олон юм нуршлаа даа, блогтоо ямар ч байсан агаар оруулах цаг болсон гэж бодоод ядаж иймэрхүү дүгнэлт бичээд үлдээмээр санагдлаа. Блог минь сайн уу чамдаа удахгүй буцаж ирэхийг хичээнээ.