Би хөршдөө хайртай 7 ....

Хонх дуугарахад ердөө л тавхан минут.. Самбарын урд, зүгээр л үлгэр ярьж байгаа мэт урдаа тавьсан номыг уншин зогсох багшийн нэгэн уйтгартай лекц.. Оюутнууд цагаа байн байн харах бөгөөд урагшилж өгөхгүй байгаа урт зүүг дургүйхэн ширтэнэ. Тэрээр уг лекцийн танхимдах оюутнууд шинэхэн өдрийхөө хувиарыг бодон сууцгаах бөгөөд Амарбаяр ч бас тэдний адил багшийн ярьж байгааг үнэндээ сонсох сонирхолгүй байлаа. Харин түүний толгойд зөвхөн өөр дээр нь ирж байгаа олон асуулт, үл ойлголцол, тэр бүгдийг яаж тайлбарлахаа олж ядах бодлууд эрээлжлэнэ. Хүсэн хүлээсэн хонх олон хүнийг баярлуулан дур мэдэн дуугарахад, оюутнууд санд мэнд дэвтэр номоо цүнхэндээ хийж, уйтгартай багшид өөрсдийхөө тэндээс гарах хүслээ яаравчлан илэрхийлнэ. Амарбаяр лекцийн танхимаас гарч явтал үүдэнд нь Өлзий сууж байлаа. Ийм хурдан хүрээд ирнэ гэж төсөөлөөгүй байсан тэрээр бага зэрэг сандран Өлзий дээр очиж “Сайхан амарсан уу?” гэж тэнэг юм шиг асуув. Гэтэл уур, үзэн ядалтаар дүүрсэн харц Амарбаярыг угтан авч “Танихгүй хүнийг хамаагүй үнсэх тийм сайхан байдаг уу чамд?” хэмээн асуувал Амарбаяр “Уучлаарай, тэр үед би согтуу байсан.. тэхдээ..” гээд үргэлжлүүлж ярих гэтэл Өлзий “Би чамаас ямар ч тайлбар авахыг хүсэхгүй байна. Миний найз чамд ямар их сайныг чи мэдэх үү? Чам шиг эмэгтэй хүнийг ашигладаг хүнтэй ярьмааргүй байна. Би өчигдөр согтуу байсан байж болно.. Тэхдээ чамайг би арай ч тийм юм хийх хүн гэж бодсонгүй” гэхэд Амараа гайхан “Чи юу яриад байгаан бэ Өлзий. Чи өчигдөр өөрөө хамт явна гэсээр байгаад явсан штээ. Бас Энэрэл надад сайн биш штээ. Тэглээ ч...” гэтэл хаалгаар Сүхээ гарч ирэн Өлзийг хараад “Хүүе Чи минь яачаав ээ, гудамжинд хоноо юу, наад царай зүс чинь” гээд инээхэд Өлзийгийн нүдэнд нулимс цийлэгнэн “Өөдгүй амьтад” гээд хоолой нь зангиран өөр үг хэлж чадсангүй, тэр хоёрыг орхин гүйн одлоо. Амарбаяр Өлзийгийн араас гүйх гэтэл саяын лекц орсон багш гарч ирэн “Амарбаяраа ярих юм байгаа. Хүлээж байгаарай.” хэмээн дуудсан бөгөөд Амарбаяр Өлзийгийн гүйсэн зүг рүү эргэн харсан ч аль хэдийн олон оюутнуудын дунд орон алга болсон байлаа.
Өглөөхөн болсон эдгээр уулзалт, үл ойлголцолыг Амарбаяр эргэцүүлэн бодонгоо зургаан давхрын шатаар уруудан алхана. Өлзий Амараагийнд утсаа орхичихсон байсан тул холбоо барих боломж олдохгүй аргаа барна. Гэхдээ өглөөнөөс хойш, Өлзийгийн хэлсэн “Миний найз чамд ямар их сайныг чи мэдэх үү?” гэсэн өгүүлбэр санаанаас нь үл гарна. Тэрээр орцны үүдэнд гарч ирвэл тэнгэрээс зөөлхөн будран орох цасан гудамж талбайг цагаан өнгөөрөө бүрсэн нь үнэхээр үзэсгэлэнтэй харагдана. Амараагийн нүдэнд өөрийн эрхгүй баясал төрөн эргэн тойрныг ажин хартал хажуу талын орцны сандал дээр сууж байгаа Энэрэлийг олж харав. Яагаад ч юм тэрээр зүрх нь өөрийнх нь мэдэлгүйгээр хүчтэй цохилон эхлэхэд тэрүүхэндээ сандран байсан ч энэ удаад Энэрэлээс зугтаахыг хүссэнгүй, түүн дээр оч гэсэн тушаалыг зүрх нь түүнд өгч байлаа. Чимээгүйхэн хажууд нь очин сууваас сүрчигний ялдамхан үнэр зөөлхөн сэнгэнэх нь яг л тэр үнсэж байх үед үнэртсэнтэй адил сайхан байсан бөгөөд бүх явдал өчигдөрхөн юм шиг л санагдаж, дурсамжийг нь сэргээнэ. Өвдгөө тэврэн толгой гудайлган суусан Энэрэл охин хажууд нь урилгагүй ирж суусан хүнийг харахаар толгой өргөв. Амарбаяр Энэрэлийг харвал гуниг дүүрэн харц, шаналал дүүрэн төрхөөр түүнийг ширтэнэ. Гэхдээ Энэрэл Амарбаярыг удаан ширтсэнгүй будран орох цас руу харснаа “Цасанд хүслээ шивнэвэл биелдэг болов уу?” гэхэд нь Амарбаяр сайн ойлгосонгүй “Айн” гэхэд нь Энэрэл “Биелдэг бол би энэ бүтэхгүй хайрыг мартуулаад өгөхийг шивнэх байсаан” гээд чимээгүй болов. Тэр 2 энэ чимээгүй нам гүмхэн байдлаар хэр удаан суусныг бүү мэд, суугаад л байлаа. Гэхдээ яагаад ч юм хэн нь ч юу ч үл хэлнэ. Зүгээр л тэдний зүрх нэг нэгэнтэйгээ хослон хүчтэй цохилно. Гэтэл яг энэ мөчид тэр цохилох чимээг Амарбаярын утасны дуу эвдлээ. Утсаа сандчин гаргаж ирээд харвал Өлзий нэгжгүй болохоороо хааяа мсж бичдэг байсан түүний ээжийнх нь утасны дугаар байв. “Өлзий залгаж байна уу?” гэж Энэрэлийг гэнэт асуухад Амарбаяр “Тийм байна. Бид 2 өглөө...” гээд цааш ярих гэтэл түүнийг Энэрэл чанга тэврэн авч “Намайг битгий орхи л доо.. Надтай үлдчих тэхүү.. Гуйя чамаас” гээд зангирсан хоолойгоор арай ядан хэлэв. Энэ хэдэн үгсийг сонсоод Амарбаярын зүрх нь Энэрэлийг хэзээ ч орхиж явж чадахгүйгээр шимшрэнэ. Тэрээр утсаа буцаад халаасандаа хийнгээ Энэрэлийг эргүүлж тэврээд “Орхиж явахгүй ээ.. Миний хайрыг хулгайлчихсан хүнийг яаж зүгээр орхиод явах юм.” хэмээхэд нь Энэрэл сонссон бүхэндээ итгэж ядан толгойгоо цээжнээс нь авч Амарбаяр руу хартал санаанд оромгүй өнөөх үнсэлт, гэхдээ түрэмгий биш маш эелдэг зөөлхөн байлаа. Энэрэл энэ удаад сандран түүнийг түлхсэнгүй харин ч улам чанга тэврэн, нүдээ зөөлөн анингаа Амарбаярыг эргүүлэн үнсэв. Тэр хоёрын хайр дэлбээгээ аажуухан дэлгэж байх яг энэ мөчид, хариулахгүй байгаа утсыг чагнан байсан Өлзий гартаа барьсан жирэмсний тестийг ширтэн зогсоно...